අහිමි සෙනෙහස - කඳුළු බිඳු 03 -

  මම කතා කරනවා ඇහිලා , ඩෙස්ක් එක උඩ ඔළුව තියාන හිටපු සඳුනි හිමීට ඔළුව ඉස්සුවා.


   "මටද කතා කළේ ?"


    එයා හිමීට ඇහුවා.මාව හීතල උණා ඒ ලස්සන කටහඬ අහලා.වචන ගැලපෙන්නෙත් නැහැ.ඒත් මම අමාරුවෙන් වචන හොයාගෙන කතා කලා.


   "ඔව්...ඔයා සඳුනි නේද?"


  එයාගේ මූණ පුංචිම පුංචි හිනාවකින් පිරුණා.


   "ඔව්.මම තමයි සඳුනි..ම්...මං හිතන්නේ මාත් ඔයාව කොහෙදි හරි දැකලා තියෙනවා.....ම්..ම්.....කොලේජ් එකේ ප්‍රදර්ශනේදි නේද??"


   "හ්ම්..මතකයි නේද?"


    ඒක අහලා එයාටයි මටයි දෙන්නටම හිනා ගියා.මොකද අපි දෙන්නම අඳුනන්නැති ගාණට කතා කළාට , එයත් මං ගැන තරමක් හරි මතක තියාගත්තු විත්තිය මට වගේම එයාටත් තේරුම් ගියා.


  "ඉතිං ඔයාගෙ නම කිව්වේ නෑනෙ මට"
   
    එයා හිනාවීගෙනම මගෙන් අහනවා.ඒ හිනාවට අදටත් මම ආසයි.ඒ ලස්සන ඇස් කොහොම අමතක කරන්නද?හිනාවෙනකොට ඒ සුදු මූණේ තිබ්බ අහිංසකකම....

  "මම කසුන්"


  ඒ ලස්සන සුරංගනාවිට මම උත්තර දුන්නා.....

 ***

     ඔන්න ඔහොමයි මම මුලින්ම සඳුනිත් එක්ක කතා කලේ.මම නොහිතපු ඒත් මම පතපු විදියටම එයා මගෙ ලඟට ආපහු ආවා.ඒක හරිම පුදුමයි.ඒත් , කාව හරි හම්බවෙන්න තියෙනවනං , අනිවාර්යයෙන්ම එයාව හම්බෙනවා කියන කතාව ඇත්ත කියල මට එදා හිතුණා.

     එදා ඉඳන් අපි දෙන්නා යාළුවෝ විදියට ගොඩාක් ලංවුණා.හැමදාමත් සෙනසුරාදට පංතියේදි හම්බවෙලා කතාබහ කළා. පංති ඉවර වෙලා එකට බස් හෝල්ට් එකට ඇවිද්දා.ඒ අතරේ ගොඩාක් දේවල් කතාබහ කළා.ජීවිතේ ගැන , මිනිස්සු ගැන, අපි දෙන්නා කතාකළා.

     හැබැයි අපි එකතුවුණේ මිතුරන් විදියටයි.කතාබහ කලේ මිතුරන් විදියටයි.මගේ හිතේ එයා ගැන තිබ්බේ මිතුරු බැඳීමක් විතරයි කියල කියන්න මට බැහැ.ඒත් ආදරේ කියන දේ හුඟාක් දුරයි කියල මට හිතුණා.අනික මිතුරෝ විදියට ඉඳලා දෙන්නා හොඳටම අඳුනගෙන ඊටපස්සේ ආදරේ කරන එක හොඳයි කියලයි මට හිතුණේ.ඒ නිසා මම වැඩිපුර දෙයක් සඳුනිගෙන් බලාපොරොත්තු වුණේ නැහැ,තිබුණු ලෙංගතු මිත්‍රත්වය හැරෙන්නට.එයත් කවමදාවත් මගෙං එහෙම දෙයක් බලාපොරොත්තු වුණා කියල ඉඟිකළෙත් නැහැ.


    දැන් මට හිනා වෙන්න එපා,ඒත් ආදරේ කියන්නේ මිත්‍රත්වයෙන් ගොඩාක් දුර ගියපු දෙයක්.ඒත් හුඟාක් දෙනෙක් මිත්‍රත්වය කියන දේ වරදවා වටහාගන්නව ආදරේ කියලා.ඒ වැරැද්ද නිසා පස්සෙ කාලෙක හුඟක් දෙනෙක් දුක් විඳිනවා මම දැකලා තියෙනවා.ඉතිං ඒ නිසා සඳුනි මං ගාවට එනකං බලං හිටියා වගේම , එයාගේ ආදරේ ලබන්න තරං මම වාසනාවන්ත වේවිදෝ කියලා මම බලං හිටියා.

     දවසක්දා ඒ මොහොත මාව හොයාගෙන ආවා.ඒත් ඒ මම නොහිතපු විදියකට.

***

     හැමදාමත් වගේ මමයි සඳුනියි පංති ඉවරවෙලා ගාළු කොටුව ලඟ බස් හෝල්ට් එකට ගියා.

        "කසුන් , යමුද අපි කොටුවට ? මට ආසයි ටිකක් වෙලා මුහුද දිහා බලං ඉන්න , ඔයත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න , නිදහසේ."

     අකමැතිවෙන්න හේතුවක් තිබුණේ නැහැ.මමත් සඳුනිත් එක්ක නිදහසේ කතාකරන්න ඕනිකමින් තමයි හිටියේ.අපි දෙන්නා ගාළුකොටුවට ඇවිද්දා.ගිහිල්ලා මුහුද අයිනේ තිබ්බ බංකුවක වාඩිවුණා.සඳුනි මුහුද දිහා බලං හිටියේ පොඩි එකෙක් වගේ.මුහුදු සුලඟට එයාගේ ලස්සන කොන්ඩේ ලතාවකට ගැස්සෙනවා.

"කසුන් , ඔයාගෙන් මම දෙයක් අහන්නද?"

මගෙ හිතේ ගැස්ම වැඩිවුණා.මම බලං හිතපු මොහොතද මේ ?

"අහන්න සඳුනි "

" කසුන් , ඔයා කවදාහරි කෙල්ලෙක්ට ආදරේ කරලා තියෙනවද ? "

    සඳුනි මගෙ ඇස් දෙකට එබිකං කරගෙන ඇහුවා.ඒ ලස්සන ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන මම සඳුනිට ඇත්තම කිව්වා.

"මම හිතනවා කවදහරි මගේ ආදරේ මාව හොයාගෙන ඒවි කියලා.ඒ මොහොත එනකං මම බලං ඉන්නවා.සමහරවිට ඒ ආදරේ මට කවදාවත්ම නොලැබෙන්නත් පුලුවනි,ඒත් මම බලං ඉන්නවා සඳුනි."

           සඳුනිගේ ඇස් වලින් මගේ ඇස් අමාරුවෙන් අයින් කරගත්තු මම ඈත මුහුද දිහා බලාගත්තා.මොහොතකට අපි දෙන්නම නිහඬ වුණා.

"ඔයා මට ආදරේ කරනවද කසුන් ?"

     ඒ ප්‍රශ්නෙට මාව ගැස්සුනා.මගේ හිත මොහොතකට නතරවුණා වගේ දැනුනා.සඳුනි අහපු ඒ ප්‍රශ්නේ ඉස්සරහ මම මොහොතකට නිරුත්තර වුණා.

-මතු සම්බන්ධයි-