හිනාවෙන්න මතක නෑ..

 හිනා නොවුනු දෑස් වලට

හිනා වෙන හැටි 

කියාදෙන්න ලං වුණා..

හිනා වෙන්න ඉගැන්නුවා..

 

ඒ ඇස් හිනාවට වඩා දෙයක්

මගෙන් ඉල්ලුවා

මම උත්සාහ කලා

ඒත් මම අසාර්ථකයි...

 අන්තිමට

හිනාවෙවී උන්නු

මගේ ඇස් දෙකටත්

හිනා වෙන්න මතක නැතිවෙලා ....

මට ආපහු හිනාවෙන්න
උගන්නන්න....
එන්න මං ගාවට...

ජීවිතේ හැටි...

අපේ ජීවිතේදි

අපිට සමහරු මුණගැහෙනවා...

එහෙම මුණගැහෙන සමහරු

ඉක්මනට වෙන්වෙනවා...

තවත් සමහරු දීර්ඝ කාලයක්

අපිත් එක්කම ඉන්නවා...

හේතු අහේතු මොනව වුණත්,

වෙන දේ බලාගෙන ඉන්න අපිට සිද්ධවෙනවා...

කවුරු අපිව දාලා ගියත්,

කවුරු අපි ගාව ඉතුරු වුණත්,

අපි බලං ඉන්නවා....

කවදහරි මේ දේවල් වෙනස් කරන්න හැදුවොත්?

අපිට ආපහු හදාගන්න බැරි තරම් ජීවිතේ වෙනස් වෙයි...

ඔව්..

කවුරුවත් නොහිතන විදියට ජීවිතේ වෙනස් වෙයි...

සමහරුන්ට ඒ වෙනස දරාගන්න පුලුවන් වෙයි,

ඒත් බහුතරයකට එහෙම බැරි වෙයි..

ඒ නිසයි අපි තාමත් බලං ඉන්නේ..

දෛවයට ඉඩ දීලා අපි හැමෝම බලං ඉන්නේ ඒ නිසයි...

මොකද මේ අපේ "ජීවිතේ හැටි" හින්දයි....

අමතකයි මට මාව...

ගොඩක් දවසක් බලන් හිටියා

මුකුත්ම නොලියා

බය හිතුනා

මට මං ගැනම

සැක කලා මම

අමතකද මට මාව??

සිතුනා නෙකවරක්

මැකීයයි මා

සදාතනිකව

කාලයේ වැලි තලාවෙන්...

කියන්නට යලි

මගේ හැඟුමන්

ගොතන්නට තව

කතා අහුරක්

ආවා යලිත්

සුපුරුදු සෙහනෙහසින්

ඒත්

අමතකයි මට මාව...

මතක් කරලා දෙනවාද මට මාව?