අවසරද මට...

පින්බර සිතැඟි දල්වා නුඹේ නෙතඹරට

පෙම්බර නුඹේ පහසින් සිත දොවන්නට

සුන්දර විජිතයක දොරගුළු හරින්නට

කුමරිය අවසරද නුඹ හා රැඳෙන්නට...

ගින්දර නැගෙන මොහොතක හද විමන් අරා

සිහිලැල් ගඟුල වෙමි නුඹේ ගත සිතැඟි පුරා

සිනහව කඳුල එක සේ නීති මහද දරා

සනසමි නුඹව සැමදා මම මියෙන තුරා...

දෙව්ලොවෙන් ආ සොඳුරු රුවැතිය..

දෙව්ලොවෙන් ආ සොඳුරු රුවැතිය..

හිරුත් බැසගොස්

අඳුරු වූ හිස්

අහස් තලයම

එලි කරන්නට

දෙව් ලොවෙන් ආ

රුවැති කුමරිය

මගේ ලඟයි

අද මටත් නොදැනිම...

දෙව් ලොවේ 

සහසකුත් සැප විඳ

කඳුළු නොම දැක

එකදු දිනයෙක

පුරුදු දිවි හැර

මෙලොව විසුමට

සිත්වුනේ ඇයි

නොදනිති ඇය...

ඇගේ මව් පිය

සොයුරු පරපුර

ඇය සොයා විත්

රැගෙන යනු ඇත

එවිට ආයෙම

ලොවම කළුවර

වේවි මාගේ

පෙරම වාගේ...

එතෙක් ඒ ගැන

නොසිත තුටුවී

හිඳිමු ආලෙන් 

වෙලී එක්වී

කුරිරු ලෝකය

සිතින් පහකොට

මොහොතකට අප

ලොවේ තනිවී...